Miasto na soli

W Polsce rejonami o dużych tradycjach solarskich uznano: Pomorze zachodnie, Małopolskę, Kujawy oraz Pałuki. Inowrocławskie kopalnie soli pracowały na tzw. Wysadzie solnym z ery paleozoicznej.

Inowrocław, jeden ze stołecznych ośrodków staropolskich Kujaw, zwany jest często "miastem na soli". Solowarstwo, którego niepowtarzalne ślady odkryte zostały przez archeologów przy ul. Wojska Polskiego (na terenie dawnej wsi Rąbin) i w sąsiedztwie romańskiego kościoła Imienia Najświętszej Maryi Panny, a nadto urodzajne czarne ziemie sprzyjały rozwojowi osadnictwa już od 3 tysiąclecia p.n.e. Olbrzymie znaczenie miał fakt, że w rejonie zakładów sodowych wiódł niegdyś słynny szlak bursztynowy z południowej Europy nad Zatokę Gdańską.

Miasto Inowrocław położone jest w obrębie zachodniego skrzydła antyklinorium Kujawsko-Pomorskiego. Przebiega ono w pobliżu miasta w formie antyklinarnego wypiętrzenia z kierunku południowo-zachodniego ku północno-zachodniemu. Składa się ono z szeregu elewacji i depresji ułożonych wzdłuż jego osi. Najbardziej charakterystyczną tego formą jest wysad solny występujący na terenie południowej części miasta Inowrocławia. Determinuje on układ warstw geologicznych, rzeźbę terenu oraz stosunki wodne na terenie miasta i okolicy.